Blog | Connecting Care

Wijkgezondheidscentra: zo werkt forfaitaire en digitale zorg in de praktijk

Geschreven door Frederik De Schrijver | 10-sep-2025 15:29:00

Hoe houden we onze gezondheidszorg efficiënt, betaalbaar en menselijk? Steeds meer zorgprofessionals vinden antwoorden in een wijkgezondheidscentrum (WGC). In deze blog kijken we mee achter de schermen van WGC Daenshuis in Aalst, waar huisarts Günther Lerooy uitlegt hoe forfaitaire financiering, multidisciplinaire samenwerking en digitale ondersteuning samenkomen.

 

Forfaitaire zorg: betaald om mensen gezond te houden

Het principe van een WGC wijkt sterk af van klassieke huisartsenpraktijken. Patiënten schrijven zich in en het centrum ontvangt een vast bedrag per patiënt, ongeacht het aantal consultaties. “Wij krijgen dus een pot geld van de mutualiteiten,” legt Günther uit. “Daarmee moeten we alle zorg financieren: artsen, verpleging, kinesitherapie, psychologen, maatschappelijk werk, onthaal… alles.”

Dat model draait het klassieke denken om: niet méér prestaties genereren, maar gezondheidswinst boeken. “We hebben er alle baat bij om onze patiënten zo gezond mogelijk te houden,” zegt Günther. “Organiseren we beweeglessen of voedingsadvies en blijft iemand daardoor uit de praktijk, dan is dat net een succes – we worden immers niet betaald per consult, maar per patiënt.”

 

 

Samenwerking als motor van kwaliteit

Een WGC is altijd multidisciplinair. Artsen, verpleegkundigen, kinesitherapeuten, psychologen, maatschappelijk werkers, onthaalmedewerkers en gezondheidspromotoren werken letterlijk onder één dak, met korte communicatielijnen en gezamenlijke verantwoordelijkheid. “We zitten letterlijk in één huis, delen één elektronisch medisch dossier en hebben vaste overlegmomenten. Zo kunnen we snel schakelen en de zorg op maat afstemmen.”

“Die teamwerking maakt het verschil,” vertelt Günther. “We kunnen patiënten sneller, vollediger en meer op maat helpen. Iemand met rugklachten ziet niet alleen een arts, maar krijgt meteen kinebegeleiding en advies over houding en beweging. Een patiënt met diabetes krijgt medische opvolging, voedingsadvies én hulp bij medicatieschema’s – gecoördineerd en afgestemd.”

Dat gaat dus verder dan genezen alleen. Preventie staat centraal: van griepvaccinatiecampagnes tot fietslessen voor nieuwkomers. “We organiseren start-to-walk-groepen, fitness voor vrouwen, workshops gezond tandenpoetsen, … allemaal laagdrempelig en wijkgericht,” aldus Günther. “Soms komen er maar drie mensen opdagen,” geeft Günther toe, “maar dan nog zijn we blij: dat zijn drie mensen die stappen zetten richting gezonder leven. En vaak groeit zoiets langzaam, van een klein groepje naar iets dat heel de wijk kent.”

 

Digitalisering als stille kracht

Zonder digitaal medisch dossier zou deze geïntegreerde aanpak niet werken. Alle disciplines binnen een WGC werken daarom in hetzelfde elektronisch medisch dossier (EMD). Dat is cruciaal voor overzicht, veiligheid en efficiëntie. “Je kan veel sneller schakelen als iedereen dezelfde informatie ziet,” zegt Leroy. “Bovendien registreren we diagnoses gestructureerd, zodat we daaruit lijsten en analyses kunnen halen.”

Voorbeelden van hoe data helpen in de praktijk:

  • Automatische uitnodigingen voor griepvaccinatie op basis van risicoprofielen.
  • Selecties van patiënten die baat hebben bij rookstopbegeleiding of beweegprogramma’s.
  • Snelle rapportage voor beleidsmakers of interne kwaliteitsmetingen.
  • Betere communicatie met externe zorgverleners dankzij gedeelde samenvattingen en beveiligde berichten.

De digitalisering verlaagt ook de drempel voor samenwerking met externe zorgverleners. “We willen de patiënt niet opsluiten in ons huis, maar net goed verbinden met andere zorgverleners. Een kinebehandeling buiten ons centrum? Geen probleem – zolang de info goed terugkomt, blijft de zorg veilig en continu.”

 

 

Toegankelijkheid en solidariteit

WGC’s werken wijkgericht en zonder financiële drempels. Maar er schuilt ook een evenwichtsoefening. “Idealiter is de patiëntenpopulatie een spiegel van de wijk,” vertelt Günther. “Krijgen we alleen de zwaarst zorgbehoevende patiënten, dan is het financieel niet houdbaar. Daarom moet solidariteit binnen de populatie bewaakt blijven.”

Ook taal en cultuur mogen geen barrières vormen. “Ik vind niet dat taal, afkomst of religie een drempel mag zijn om goede zorg te krijgen,” zegt Leroy beslist. “Iedereen heeft daar recht op.”

 

Een blik vooruit

Het aantal WGC’s in België groeit gestaag, en vooral jonge artsen voelen zich aangesproken door de teamwerking en logica van forfaitaire zorg. Toch zijn er uitdagingen:

  • Huisartsentekort: zowel forfaitaire als klassieke praktijken zoeken mensen
  • Politieke stabiliteit: financiering en regelgeving moeten duidelijk en voorspelbaar blijven
  • Bruggen bouwen: meer samenwerking en kennisuitwisseling tussen WGC’s en reguliere praktijken

“Eigenlijk zouden beide werelden meer naar elkaar mogen toegroeien,” besluit Günther. “Hoe meer drempels we wegwerken – financieel, taal, logistiek – hoe menselijker en efficiënter onze zorg wordt. En dat is waar het uiteindelijk om draait.”

 

 

Abonneer je hieronder via je favoriete podcastkanaal